Annemin Meslekleri

Annem ilkokul mezunuydu. Ama, çok iyi bir doktordu.
– Başım ağrıyo yav…
– Saçın ıslak ıslak çıktın ondan.
– Başım dönüyo…
– E bi şey yemiyorsun, açlıktan.

Eczacıydı aynı zamanda…
– Gözüm morardı.
– Gel, patates basayım.
– Kepeklerim çoğaldı.
– Otur, zeytinyağı süreyim.
– Arpacık çıktı galiba.
– Yum, sarımsak değdireyim.

Hemşireydi…
– Öfff, terledim be.
– Dur, sırtına havlu sokayım.

Röntgen mütehassısıydı…
– Öhh-höööaa!
– İçme şu zıkkımı.

Bebekken, anestezi uzmanıydı…
– Dandini dandini dastaaana.

Ürologdu…
– Çişin niye sarı bakiiim?

Fizyoterapistti…
– Dizim ağrıyor.
– Benim de belim ağrıyor, geçer.

Diyetisyendi…
– Mis gibi türlü yaptım, sakın sokakta burger filan yiyip gelme, kola da içme!

Cildiyeciydi…
– Sırtımda sivilce çıktı.
– Çikolata yeme.

Laboranttı…
– Burnum akıyor.
– Ben şimdi sana bi ada çayı kaynatayım, rezene, bal, limon,
tarçınla zencefili de ılık ılık iç, uyu, uyan, sabaha bi şeyin kalmaz.

Psikiyatrdı…
– Nen var oğlum?
– Bi şeyim yok.
– Var var, canın sıkkın.
– Yav bırak, iyiyim.
– Yok yok, bilirim ben.
– Anne delirtme insanı!
– Bak gördün mü?
– Neyi gördüm mü?
– Sinirlerin bozuk senin.

Genetikçiydi…
– Babana çektin sen, o da sinirli, bütün kötü huylarını ondan almışın zaten.

Hastasıydım…
Hastaydım ona.
İyi bakın onlara…”

Anne – Yılmaz ÖZDİL