Anılarımızın Kokuları

Bazı kokular vardır ki burnumuza geldiğinde çoook eskilere götürür bizi.. Bazen çocukluğumuza bazen gençliğimize bazen de çok mutlu olduğumuz bir âna..

Domates kaynatıp kavanozlara dolduran babannelerimiz konserve yaparken etrafta gezinirdik. Şimdi kendimiz kaynatınca burnumuza gelen domates kokusu ile birden çocukluğumuza dönüveririz. Öyle ki gözlerimizi kapatınca bir resim gibi her şeyi tekrar yaşayabiliriz. Huzur ve hüznü bir arada yaşarız. Kekik kokusu, nane kokusu, közlenmiş patlıcan kokusu.. Köyümüzün kokuları..

Bazı kokular bize huzur verir. Eskiden büyüklerimizin kullandığı tütün kolonyasının kokusu.. Bu kokuyu duyduğumuzda öyle tanıdık, öyle içten gelir ki çok sevdiğimiz büyüklerimize olan saygımızdan içimizi bir huzur kaplar. O büyüğü kaybettiysek gözlerimiz dolar.

Naftalin kokusu her insana farklı duygular hissettirir. Naftalin eskinin kokusudur. Anıların kokusudur. Öyle keskin bir kokudur ki duymamak mümkün değildir. Değer verdiğimiz anıları saklar ve geleceğe aktarır. O yüzden bu kokuya saygı duyarız.